E-Book/boek in wording, met als titel:
Dit is ons verhaal !
Ik ga ongeveer twee jaar lang portretten schilderen van personen die zich hiervoor aanmelden, deze personen schrijven er zelf een kort verhaal bij (op plus minus één A4)
Het onderwerp is geheel vrij !!!!!
Vind jij het leuk om samen met de andere deelnemers in een gebundeld E-Book/boek te komen met jou verhaal en portret ? Meld je dan aan op onderstaand mailadres of app naar het mobiele nummer hieronder.
Heb je vragen of hulp nodig bij het schrijven van ? Ik help je graag.
Je mag het schilderij die ik van jou maak aanschaffen, maar dat is geen must. Als je meedoet, ga je akkoord met publicatie van jou verhaal en het portret wat ik van jou maak.
Je mag een foto opsturen, maar ik kom het liefst bij jou langs om zelf foto’s te maken.
Regels, ja ja…:
Geen namen noemen, geen politieke voorkeuren, discriminatie, haat zaaien of vloeken.
Naar beneden scrollen om de portretten te bekijken en verhalen te lezen.
06-57199169
jantinamaria@hotmail.com
Ik ben Janke en heb diabetes.
Sin en Wille Kinne Folle Tille
Mijn levensvreugde die ik gekregen heb na mijn geboorte. Hoe waar kan dat zijn.
Ik ben geboren in het Diaconessen Ziekenhuis te Leeuwarden in 1961. Twee maanden te vroeg, een pakje suiker zei heit. Toen al vechtend voor mijn leven eerst in een isolatie, daarna een couveuse. Na een paar maanden mocht ik naar huis.
We woonden in een arbeidershuisje dat bij de boerderij van mijn grootouders hoorde, ik was de derde van ons gezin. De band met mem was er niet omdat ik hoe klein ik ook was me afkeerde van haar. Voor mij was er maar één en dat was heit. Hoe wreed kun je zijn zo klein. Ik groeide op in een fijn en warm gezin. Na mij kwamen er nog 7 kinderen. We werden al vroeg ingeschakeld om klusjes te doen. Dat stond dan op een blocnote op volgorde van oudste naar jongste.
Mij gebeurde altijd wat ongelukjes en onhandigheden was niet altijd handig bezig. Ook was ik veel ziek, als er iemand verkouden was dan was ik alweer de klos.
Een goede leerling op school was ik niet maar wel ontzettend braaf en mijn best willen doen. In het 1e jaar van de MEAO kreeg ik eind september 1980 diabetes mellitus type 1. Dat veranderd je leven dan ineens en moest leven volgens een strak regime. Spuiten op tijd eten en een dieet. Ik leerde in het ziekenhuis spuiten op een sinaasappel 2x daags 2 soorten varkens- en runder insuline. Wat maakt dat uit het hield je in leven. Het was niet makkelijk, want ineens was je anders doordat je “ziek” bent. Op een of andere manier kregen we de diabetes niet onder controle. Ik kreeg hypo’’s, vaak voelde ik het niet of te laat. Ik probeerde het wel zelf op te lossen. In het begin kroop ik weg, wilde niet dat de anderen me zo zagen. Vaak lukte het me niet om mezelf dan suiker te geven. Het was dan een hele klus om de suiker er bij mij erin te krijgen.
Ondertussen vond ik werk in Berlikum. Op de fiets er naar toe, eerst vanuit het ouderlijk huis, later vanuit Dronryp waar ik een klein huisje had gevonden om op mijzelf te wonen.
In 1985 leerde ik mijn lieve schat Dick kennen. We werden een setje zoals ze dat dan zeggen. Voor ons allebei de 1e verkering en het zat goed. In 1987 zijn we samen in Dronryp gaan wonen en wonen er nog steeds met veel plezier, in een gezellige buurt waar de mensen nog om elkaar denken. In 1989 zijn we getrouwd in Menaldum, het was een prachtige dag en we zijn nog steeds een gelukkig bruidspaar.
Toch bleef de diabetes door de jaren vaak roet in het eten gooien. Ik had vaak hypo’’s en dan later gevolgd door hypers. Het was aanpassen en aanpassen niks hielp echt. Door mijn gezondheidsproblemen stopte ik met werken, het kon niet anders niet leuk. Wie weet gaat het dan beter dacht ik, nou vergeet het maar het tegenovergestelde gebeurde. Door mijn instabiliteit en verminderde vruchtbaarheid hebben we samen de moeilijke beslissing genomen om geen kinderen te krijgen. Een zeer moeilijke beslissing waar we beide verdriet van hadden en het moeilijk mee hadden. Het verwerken ging moeizaam dus professionele hulp gevraagd voor mezelf. Samen ook over gesproken en getroost natuurlijk maar uiten was destijds niet echt ons ding. De hulp hielp wel, we hadden elkaar en we waren een eenheid.
De instabiele diabetes werd nog erger. In 1991 inmiddels ging ik over op de allereerste insulinepomp. Een gok maar er waren mensen om me heen die dat net als ik aandurfden. Het ging in het begin ook wat beter, maar de niet aanvoelen komende hypo’’s en hypers bleven komen.
Ondertussen werden we steeds vaker omke en tante van mijn broers en zussen. Wat een groot wonder is dat. We genoten daar beide erg van, ze kwamen regelmatig logeren. In hun vakanties waren ze om de beurt bij ons. Verwend worden en aandacht van ons. Mijn redding ze hielden ons bezig. Daar kwam helpen op school bij toen de tantezeggers leerplichtig werden. Tante kon wel helpen bij keuze uur. Ik ging erheen in een rolstoel gebracht door een buurjongen en werd teruggebracht door 1 van de leerlingen.
Later ging ik zelf in een wheeler. De instabiliteit van de diabetes had lichamelijke gevolgen. Geestelijk had ik het af en toe ook wel moeilijk, dan ging ik op mijn elektrische fiets naar de boerderij van mijn ouders, daar was altijd iemand die blij was om me te zien. Onze vrienden vielen in die tijd ook weg, want je kon niet meer met alles meedoen. Heel pijnlijk. Een aantal broers en zussen wisten er ook niet echt mee om te gaan. Mededeelzaam was ik ook niet echt. De meeste steun kregen we van één van mijn zussen en zwager en hun 4 kinderen die ons erg dierbaar zijn. Er waren altijd mensen die mij nodig hadden en mij daardoor een opkikker gaven !
In de loop van de jaren bleef de diabetes aanmodderen en vaak resulteerde dat tot een ziekenhuisopname. Er waren dagen dat ik tot niks in staat was. Mezelf moest oppeppen van kijk nu wat een mooie dag sta op ga iets doen. Ik gaf mijzelf dan een schop onder mijn kont. De waarden van de diabetes werden steeds erger. Paars kleurden ze op het laatst, dat betekent dat ik weleens op het randje zat. De rolstoel werd meer gebruikt dan me lief was, maar hij was mijn vriend om eruit te kunnen. Onze tuin werd aangepast zodat ik fijn buiten kon zitten en toch een beetje in de tuin kon werken. Ik kon daardoor vaak zomers voor het huis zitten, had veel aanspraak en kon kijken naar het leven op straat. Wat kon en kan ik daar erg van genieten.
Vijf jaar geleden veranderde mijn leven en wereld zeer positief. Op aanspraak van mijn internist kreeg ik via het MCL een insulinepomp met sensor wat betekende dat ik alarm kreeg als mijn suikerwaarde te laag of te hoog is. Ik en de anderen konden nu op tijd ingrijpen door het alarm. De diabetes kwam daardoor langzaam aan onder controle. Het ging stapje voor stapje beter. Ook lichamelijk en geestelijk. Ik kon weer lopen weliswaar met krukken en later de rollator op advies van de dokters. Kleine stukjes werden groter. Fietsen lukte ook weer beter, ongelofelijk. Af en toe knijp ik nog weleens in mijn arm klopt dit wel ?
Ik en mijn man gingen weer samen ergens naar toe, hij hoefde niet meer alleen te gaan. Wat voor hem ook niet altijd makkelijk is geweest. Al die jaren heeft hij naast me gestaan, mij gesteund door dik en dun, bijgestaan zonder klagen naar mij toe.
Mijn allerliefste Dick.
De grootste stap die ik gemaakt heb is wel dat ik vrijwilligerswerk ben gaan doen. Wat was ik angstig en bang, zal het wel goed gaan ? Stoerder dan ik inwendig was ben ik gegaan. Wat is het leuk gezellig en dankbaar om te doen. Ik geniet er met volle teugen van en geniet nu volop van het leven.
Janke Zwetsloot-Kooistra
Dit is mijn verhaal !
Ik ben 19 jaar, heb downsyndroom en ik hou van muziek.
Als ik van dagbesteding thuiskom drink ik altijd koffie met mijn moeder. Ik eet er het liefst een stukje chocola bij. Van mijn moeder moet ik er ook fruit bij eten, mijn lievelingsfruit is peer of mandarijn.
Daarna doe ik meestal muziek aan op mijn muziek box omdat ik wil dansen en zingen. Nederlandstalige muziek vind ik het leukst. Het liefst zing en dans ik op steeds dezelfde liedjes en wil het zo hard mogelijk. Dat vind mijn moeder niet zo leuk, dan doet ze het steeds zachter.
Als ze niet kijkt doe ik het stiekem harder.
Ik zit ook op dansles in Franeker daar mag de muziek wel hard. We leren daar echte danspasjes, doen leuke dansspelletjes en soms hebben we een optreden.
Disco vind ik ook leuk, dan ga ik samen met mijn vrienden dansen en zingen.
Ik drink dan een biertje 0 punt 0 of cola, dat vind ik lekker.
In de disco zijn ook echte discolampen.
Als er muziek festival in Leeuwarden is wil ik er graag naartoe, daar loop je van het ene muziek optreden naar het andere. Dan dans ik samen met anderen mensen die ik niet ken.
Dit boeit me niet !
Cynthia van der Kuyp
Jips guilty pleasure
Daar lig je dan op schoot, diep in slaap. Na eerst uitgebreid knuffelen en kroelen waarbij jij van puur en ultiem genot druppeltjes kwijlt. Voor een ander een zo normaal beeld, een kat die op schoot zit of lekker in de armen van zijn personeel ligt. Echter voor jou en mij is dat helemaal niet vanzelfsprekend, juist bijzonder en zo speciaal. In de ruim tien jaar dat jij nu bij mij woont ben jij nog nooit op schoot geweest, laat staan in mijn armen gelegen. Je raakte dan volledig in paniek, je lijfje helemaal gespannen en maar één doel voor ogen: Van die schoot af, uit die armen. Pogingen om je te ontspannen hielpen niet.
Naast mij op de bank liggen, of stiekem lekker op bed, was wel altijd feest. Dan kon ik niet lang genoeg doorgaan voor jou om lekker te kriebelen onder je kin en op je hoofd en dan voorzichtig even aaien over je buikje, dat was wel prima. Het allerlekkerste is toch kiezelen in de oksels, pootjes die dan gestrekt de lucht in gaan van plezier. En van verre was je luide gespin al te horen.
Voor mij blijft het gissen wat er in de eerste jaren van je leven met je is gebeurd. Eestoer ogende grote ex kater, maar o zo bang. Toen jij gevonden werd had jij je heup uit de kom en dat was niet spontaan gebeurd. Het wapperen met een kleedje deed je ineenkrimpen. Nagels knippen? Leuk bedacht als personeel maar ik hoef maar te wijzen naar je voetjes en je bent al weg. Jij bent van de Skieter Pieter in het begin uitgegroeid tot een prachtige stoere grote kater met een heel klein hartje.
Maar de jaren halen je langzaam in. Je bent nu echt oud aan het worden. Je bent stram en stijf met het lopen. Je ziet lang niet alles meer goed en je hoort ook niet zo goed meer. Hoewel…..wanneer het keukenkastje opengaat waar de snoepjes in liggen kan jij soms zelfs vanuit een diepe slaap wakker worden. En weet je niet hoe snel je naar de keuken moet komen. Maar tegenwoordig heb jij ‘mand’ service, ik breng de snoepjes naar je toe in je mandje.
Ik geniet ervan om je zo langzaam oud te mogen zien worden. Een ‘seniorcheck’ bij de dierenarts om te horen dat alles goed is maar je nu wel echt oud bent. En je langzaamaan aan je laatste levensfase gaat beginnen. We kijken of we met pijnstillers je zo pijnvrij mogelijk kunnen laten lopen.
Het leven is nog te leuk. Lekker buiten in het zonnetje liggen of op bed met je vriendjes katten. Zeker nu je sinds een paar maanden hebt ontdekt hoe heerlijk het is om op schoot te liggen. En recent heb je ontdekt dat als een baby in de armen liggen van je personeel een guilty pleasure is.
Ik kriebel je, ik kietel je. Ik aai je, ik knuffel je en ik kus je. Elke dag weer.
Tot ik je een laatste kus zal geven.
Nienke Cnossen
Thuiskomen
Aandacht
Oprecht?
niet echt ..
zo anders van verwacht
Mijn adem stokt,
mijn hart bonst,
alle kleur trekt uit mn gezicht,
opnieuw tref ik deuren dicht
Dwalend door bossen,
heel alleen op de hei
Onbegrepen en eenzaam
Onrust in mij
Mijn emoties op hol,
tranendal stromend,
‘mn buik ervan vol’
Veelal afgeleid,
door het vele zorgen
Voor de ander klaarstaan
Moedig sterk zijn
en bovenal doorgaan
Thuiskomen bij anderen,
zoveel makkelijker dan bij mezelf
De tijd zou het leren
Mijzelf te waarderen
Wiegend schuilen en huilen
Delen en helen
Stilte zou worden,
de start van mijn dag
zodat ‘voelen’ nu ‘thuis’ is
wat ik eindelijk mag.
Gerda Nijholt
I love the sea
It makes me happy, feeling free
Walking bare feet on the sand
Some shells in my hand
Wind in my hair
Hearing seagulls in the air
Blue sky above
Being totally in love
With live and living
Willing to be forgiving
Myself, for not dancing enough
I like to dance
Take a rhythm by chance
Moving, sometimes in stacato
But mostly in flow
Feelings to show
Without words
Expressing my love
Forgiving myself
For not speaking enough
I want to write, speak and shout
To let it all out, telling about
The thoughts in my head and feelings in my heart
May this be a new start
For my words to be read and heard
Thank you
Geja van Dijk
It muzyk giet troch de buorren
Ik bin 7 jier.
Wy wenje op in pleats yn Wânswert. Der is in doarpsfeest en ik hear it korps. Ik wol dat ek. Der is yn Wânswert net folle te dwaan: in korbalferieniging en ,t korps. Dat lêste doch ik dan mar. Myn freondintsje wennet yn it doarp en is de jongste út in húshâlding fan 9 bern. Wytske sit ek op it korps en ik mei mei. Ik krij in alt. We krije musykles op sneontemoarne. Ik helje dêr twa diploma,s .Oan de ein fan de legere skoalle sit ik op it grutte korps. Dat betsjut dat we eltse moandeitejûn oefenje fan healwei achten oant healwei tsienen . Ik gean op ‘e fyts en de alt sit yn de âlde tas fan ús beppe en sa begjint it.
Ik bin 20 jier.
Ik bin juf yn Ealahuzen. It korps fan Balk freget oft ik dêr spylje wol en ik krij in trompet. Ik kom by de tredde partij. Op dit korps sitte in protte minsken dy’t in muzikale oplieding dien hawwe. Dêr hie ik gau myn nocht fan. Underwilens ha ik allegearre oare dingen dien.
Nijjiersdei 2021.
Ik hear nei it nijjierskonsert op de telefyzje. We sitte yn de koroanatiid. Ik tocht lit my oars mar wer ris muzyk meitsje. Wy kenne Annewiep Bloem fan “Mear mei Muzyk”, binnen twa dagen hie ik in bariton yn ‘e hûs. It is eins hiel bysûnder dat ik nei al dy jierren noch wit hoe’t de noaten hjitte en hoe’t de fentylen yndrukt wurde moatte. “As we aanst wer spylje”, seit Annewiep, “dan kinst wol by it Mienskipsorkest o.l.f Guus Pieksma spylje.” Dan wol ik wer graach in melody-instrument ha. Boppe leit noch in âlde trompet en it slagget my om der lûd ut te krijen.
We binne no 2023.Ik fielde my gauris mistreastich nei in tige swiere rite yn myn libben en de muzyk hat my der trochhinne skuord. Ik leau grif dat muzyk helpt om my yn dizze tiid steande te hâlden. De wike sjocht der no sa út:
Op woansdeitemoarn gean ik nei it Brassband Gerrit Heeringa Orkest ta fan 10.00 oant 12.00 oere, mei yn it skoft in hiel lekker bakje kofje. Bij in brassband heart in cornet. Op dit stuit bin ik de jongste en de âldste is boppe de 80. Op tongersdeitemiddei help ik yn Camminghabuorren by in wykorkest minsken dy’t noch noait spile ha. It idee dêrefter is, dat se nei 10 wiken it earste konsert al jaan kinne. Op freedtemoarn ha ik in wykorkest yn Aldlân. Wy binne no al hast trije jier dwaande. Eltsenien kin oanslute en wy spylje muzyk fan dizze tiid,sa as: “Bella ciao” , “It woanskip” en “Als het avond is”. Iens yn de twa wike, op sneontemiddei, sit ik by it mienkipsorkest yn Spannum. Underwilens ha ik sa no en dan wat oars. “Flarden” wurdt in projekt op de Ofslútdyk, mei safolle mooglik korpsen. Wy ha de earste snein yn septimber al oefene mei 50 minsken út Fryslân en 50 minsken ut Noard-Hollân.
Yn 2024 is it ôfskie fan de Golden Earring dêr’t wy mei in bus fol minsken hinne sille en dêr spylje mei 1000 minsken.
Ik hoopje dat ik yn myn libben noch lang muzyk meitsje mei, omdat it de taal fan myn hert is. Myn emoasjes kin ik op dizze wize kwyt en it jout rêst yn myn lichem en holle.
Trude Postmus
Nederlands
Recente reacties